Een deelneemster aan mijn workshop vertelde later haar verhaal over hoe ze meer rust en ruimte kreeg in haar hoofd met SoulCollage®. Ik was zo gegrepen dat ik haar vroeg of ze er over wilde schrijven. Dit verhaal wil ik graag met jou als lezer delen.

Dit is het verhaal van Anke

Eind maart had ik mezelf getrakteerd op een Soulcollage®workshop bij Lucy Schaaphok. Wat Soulcollage® precies inhield was me niet duidelijk, maar ik wou graag mijn creativiteit weer in beweging zetten, gezien ik een jaar niet had geschilderd.

Ik liep daarin vast en door collages te maken van afbeeldingen uit tijdschriften, leek me dat een iets gemakkelijkere methode om de inspiratie weer aan te wakkeren. Bovendien zat ik middenin een nieuwe baan als invalkracht en dat leverde veel stress op. Door aan deze workshop mee te doen hoopte ik daarin ook wat meer evenwicht te krijgen tussen werk en privé.

Waar worstel je het meeste mee?

Waar worstel je mee?

Om altijd mezelf te zijn

Help wat is mijn passie?

Die eeuwige twijfel aan mezelf

Voorgoed dingen los te laten

Mijzelf meer te laten horen

Ik worstel met iets anders

Met je antwoord kan ik je hier beter helpen met jouw uitdagingen.
Liefs Lucy

Ik worstel met:

Na een kort voorstelrondje tussen de deelnemers en Lucy Schaaphok, werd ‘ het stappen in een kaart ‘uitgelegd. Ieder van ons zocht een afbeelding uit en sprak vanuit deze voorstelling met : “ ik ben diegene die… “ Ik vond een mooie afbeelding van een beschilderd donker meisje met oogst in haar haar. Het, “ ik ben diegene die…” was even wennen, maar ik begreep dacht ik… de bedoeling.

Daarna mochten we afbeeldingen zoeken en opplakken op kaarten. Ik ging voortvarend te werk en besloot dat o.a. de eerste afbeelding van het beschilderde meisje , ook te verwerken op een kaart. Omdat ik gewend ben groot te werken, was het even wennen om de afbeeldingen zo te knippen en te plakken dat deze op de kaart pasten. Hierdoor moest ik selectief te werk gaan.

Helaas paste de oogst van het meisje niet op de kaart en ging dus gaande het proces verloren. Ik vond het hard werken en helemaal niet zo ontspannend dan ik had gedacht. Ik voelde me beperkt door het afknippen en plakken van afbeeldingen op zo’n klein formaat , maar probeerde toch door te zetten. Ik werd heel erg moe.

Nadat ik vier kaarten had gemaakt, was het tijd en was het de bedoeling dat wij onze kaarten zelf zouden gaan lezen, waarbij een andere deelnemer de notulist dan zou zijn. Ik bekeek mijn kaarten en het eerste wat mij opviel was dat het geen leuke kaarten waren. Alle vier kaarten stonden voor mij als symbool voor grensoverschrijding, onrechtvaardigheid en misbruik in de wereld en bovenal stond het voor misbruik van grenzen tegen en van mijzelf.

Ik schrok en ik werd angstig toen ik me besefte dat dit nu precies de kanten belichten waar ik bang voor was. En dit te tonen aan anderen? Never, nooit niet! Dit had ik toch weleens zelf verwerkt leek mij..

Ik weigerde te delen en werd emotioneel. Ik voelde me niet veilig genoeg om deze schaduwkanten te laten zien aan onbekenden. Ik verliet de workshop. ‘s Avonds belde Lucy Schaaphok mij op en kon ik haar uitleggen wat het proces met mij had gedaan.

Ze stelde voor om een helperskaart te maken als tegenwicht voor de schaduwkaarten. De volgende dag heb ik dat direct gedaan.. Ik pakte het eerste de beste oude tijdschrift Happinezz wat ik nog thuis had liggen van de stapel.

Daar zag ik een jongen en een meisje in beweging op een brug, nog even 1 bladzijde omslaan en tot mijn verbazing stond daar hetzelfde donker beschilderde meisje in vol ornaat me lachend aan te kijken! Wat een cadeautje! Dit was de uiteindelijke insteek aan het begin van het proces, de oogst, de inspiratie! Niets om bang voor te zijn!

De schaduwkaarten zag ik ineens in een ander daglicht. Met name de eerste kaart van het meisje (ik ben diegene die) Ik bekeek m nog eens goed. Ze was helemaal niet zielig en gevangen en stond niet binnen, ook de andere symbolen op deze kaart konden net zo goed buiten zijn. Het meisje ‘ik ben diegene die’ stond nog steeds in haar kracht, alleen in een andere setting.

Ik besloot het boek Soulcollage te bestellen, omdat ik me meer wilde verdiepen in deze methode. Na wat emailcontact heen en weer met Lucy Schaaphok en in het boek te hebben gelezen van Seena B. Frost, besloot ik om meer kaarten te maken en bestelde er gelijk 50. Al deze lege kartonkaarten had ik al binnen 1 maand vormgegeven.

Sommige kaarten waren duidelijk, andere bleven en blijven nog wat mysterieus. Door het ik ben diegene die.. kom ik wel steeds meer achter de (on)bewuste inhoud. Ik kreeg de behoefte om mijn kaarten te delen..

Ik besefte dat ik moeite had met het thema veiligheid. Ik besloot om mijn ervaring met de gevolgde workshop eerst aan een aantal goede vrienden te vertellen. Door de kaarten kon ik beter verwoorden hoe ik me hierbij voelde, wat het met me deed, wat ik nodig had. Zij reageerden hier positief op en waren verrast door mijn kwetsbaarheid die ik eigenlijk nooit daarvoor aan hen zo openlijk had getoond.

Hierdoor voelde ik me veilig genoeg om meer te gaan delen. Ik durfde het aan om naar een SoulCollage®-cirkel-avond te gaan en mijn kaarten te delen met onbekenden. Op die avond kwam ik er achter dat ik niet de enige ben in bepaalde levensthema’s , dat ik niet de enige ben die kwetsbaar is en zich openstelt.

Dat we tenslotte allemaal deel uitmaken van een proces, een cirkel. Het is niet zwart-wit. Het is niet 2! Blij ging ik die avond naar huis . Voor mij is dit een openbaring, een succesverhaal, wetende dat ik nog wel middenin mijn eigen proces bevindt.

Ik heb inmiddels al heel wat laatjes opengemaakt en wat muren bij mezelf doorbroken. Ik ben weer in beweging en dat alles, doordat ik even was stil blijven staan bij mijn eigen angsten en dit durfde te delen!

Het maken van de SoulCollage® kaarten is speelser geworden en er is weer meer ruimte in mijn hoofd om mijn volgende stap te maken in mijn eigen proces. Niet te snel, maar stap voor stap. Overigens heb ik de schilderskwast ook weer ter hand genomen en dit zijn voor mij de eerste tekenstreken op het grote doek. Ik ben weer in beweging en dat is een feit 😉

– Anke

Voor iedereen is de ervaring weer anders en vaak is het niet zo heftig als bij Anke’s verhaal. Zij kreeg in ieder geval meer rust en ruimte in hoor hoofd.